Wel wacht tot je dit hoort…

​

Broeder loopt vannacht naar huis vanuit de stad. Eenmaal stappend door ’t duister in de hood van Tongelre Zuid (Klein Turkije), verschijnselt er uit het niets een politie auto die me pad blokkeert. Ik zet Mobb Deep op me telefoon snel uit.

​

Ik ben geen sukkel. Als allochtoontje lopend in Tongelre, midden in de nacht, gekleed in een volledig zwart Puma trainingspak, weet ik hoelaat het is.. Braaf mee spelen anders klik klakken ze me in de boeien en logeren we bij Mathildalaan a.k.a. Crowbar Hotel.

​

“Waar gaat U heen?” Ik klap meteen me paspoort eruit, je moet ze voor zijn toch. Wel langzaam anders clippen ze me neer omdat ze denken dat ik een shank pak.
 "Naar huis oom Agent, ik kom net van de stad. Mijn fiets is onlangs gejat dus ik wandel vandaag.“ Ik vang 2 sceptische blikken die ik afwimpel met een glimlach. 
 "Hoever moet je nog?”
 "Bijna thuis oom Agent, 5 minuten nog.“ Ze kijken elkaar aan, ik vertrouw het niet, en begin te twijfelen over een onlogisch paspoortloos sprintje.
 "Stap maar in je krijgt een lift.”
 "………?……“
 ”………?!…..“
 "Meen je dit..? of…? ECHT?” Nu gooi ik de sceptische blik, misschien is het een valstrik.
 "Jaaa joh stap in!“ Roept een met een vertrouwelijke intonatie.

​

Twijfelzuchtig zet ik voet in de Pacman mobiel, om te kijken wat volgt. Wel shit, sla me op me kont en noem me een snol:

​

In de nacht van 7 augustus 02:37, heb ik voor het eerst in een politie auto gezeten die niet naar een cel reed. In de nacht van 7 augustus 02:37, heb ik een klein beetje liefde gekregen voor de Sint Jantjes Matrozen. In de nacht van 7 augustus 02:37, hebben deze twee blauwe broeders een zijde laten zien die Machete niet van ze kende.

​

My mans, dank voor de lift.