Ik;Terence/
'de verdwaalde jongen'
Mijn verloren broertje
Tongelre zal nooit meer hetzelfde zijn.
Gisteren om 19:10, heeft de kleinste witste bandiet van onze wijk voorgoed afscheid genomen. Jullie kennen hem van avontuurlijke facebook verhalen. Het is de “Infamous Sharky” waarover ik spreek.
Mijn doggo had een geweldige reputatie. Zijn hersen was zo groot als een walnoot, maar hij was genialer als Houdini als het om ontsnappingen ging. Geloof me als ik je zeg dat we soms met 10 man heel Tongelre op lockdown hadden, omdat hij met die witte billen weer ertussenuit was geglipt. Halve wijk gemobiliseerd en zoekende, om hem vervolgens relaxed aan de voordeur terug te vinden.
“Daddy Cocaine” kreeg ik toen ik 11 werd. Ik ben samen met hem de puberteit ingegaan, en volwassen geworden, hij is alleen iets sneller ouder geworden. Wie een hond heeft snapt dat het mens beste vriend is, zelfs meer, het is een familie lid. Hij ontving me altijd als ik thuis kwam, soms slaperig, soms enthousiast. Menig keer als ik na een borrel s’nachts thuis kwam, gingen we samen buiten tegen een boom pissen. Die band is onvervangbaar.
“El Jefe Blanco” was ook de schattigste, hij dacht dat tomaten blaadjes spinnetjes waren en speelde er dan mee. Als hij vanuit de tuin blafte maakte hij zijn stem zwaarder, omdat zijn gewicht zo licht was. “Kleintje” wilde dan graag indruk maken. “Detective van Lange” was een andere bijnaam van hem; zet een onbekend object in de woonkamer en die kleine ging op wispelturig maar diepgegrond onderzoek.
“Baby Sharky” was meester sokkendief, trok die badboys van je voeten af smoother als boter uit de pan. Ik denk dat “Sharkanell” natuurwetten brak, die witte wolf trok sprintjes en maakten bochten van 180 graden. Niemand snapt hoe.“Steven Sharking” was mijn steun en toeverlaat, hij was mijn kleine boef die nu in zijn eigen roversholletje in de tuin rust.
Mijn hart is gebroken, mijn vingers schrijven pijn, mijn wangen zijn nat, en mijn herinneringen levendig. Ik ben “Johnny4Legs” dankbaar dat hij het heeft volgehouden tot mijn verjaardag. Hij is 16 jaar oud geworden, 112 in mensen jaren. Hij heeft mijn schoolperiode, al mijn relaties, carriere keuzes, en iedere verjaardag sinds mijn 11de meegemaakt. Hij is de meest legendarische krijger uit the hood, we kennen hem hier als “De Ambassadeur van Tongelre”.
Ik neem nooit meer een huisdier. Ik heb jou gehad en je bent niet te toppen broertje, alleen een sukkel gaat na de Efteling nog spelen in een speeltuin. Je vond niemands schoot fijner als die van Oma, je was echt gierig om erin te slapen. Iemand vertelde me ooit dat religies zeggen dat dieren niet naar de hemel gaan. Bet your ass “Witbil”, jij gaat er regelrecht naartoe. Je bent begraven met je medallion waarop je naam staat, en Oma’s telefoon nummer. Ik denk dat je nu al in haar warme schoot ligt, zo niet kun je haar bellen. Knuffel Oma voor me.
“White Flash White Thunder”, je bent gegaan. Alle konijnen in de wijk zijn na 16 jaar weer veilig, The Rabbit Assassin rust in vrede.
Lieve lieve Sharky, Tongelre zal nooit meer hetzelfde zijn