Het jong bloed staart stoïcijns met zijn wolfachtige blik, snijdend door alles wat
zijn pad kruist. Kin richting hemel, borst richting morgen, trots en bluffende
wijze ogen die verhalen vertellen die ze nog niet gezien hebben. Zogenaamde
wijze ogen kijken me aan maar niet door me heen, ze verraden zichzelf als de
ware aard van het kind dat nog niets weet over het ware aard van het kind. De
blik van een alpha, een generaal die zijn littekens streelt, is horizonwijd, zelden
binnen handbereik. Zijn thousand-yard-stare eeuwig speurend naar flitsen van
toen in het nu om voorbereid te zijn op wat komt.

Laten we dan samen naar de maan huilen jong bloed, volg mijn schorre kreet.

Ik spuug parels op de pup, kalend grijzend en stervend flits ik mijn lichten, en
hoop de reflectie van een supernova in zijn wolfachtige blik. Jong koppig bloed
met een jong koppige nog doffe blik. Wilde haren schroeien weg in de
brandhaarden van avontuur, nooit badend in parels, maar het is alles wat ik te
geven heb. Alles wat ik heb. Recht je rug als ik spuug soldaat, maak hier een
ketting van en draag het als je op dun eis danst. En dans, dans als je op dun ijs
bent, maak radslagen aan de afgrond, en jongleer met porselein. Dansen
radslagen en jongleren, dun ijs afgronden en porselein, dat is alles wat ik te geven
heb. Alles wat ik heb.

Dus laten we samen naar de maan huilen jong bloed, volg mijn schorre kreet, en
dans.

Jong koppig bloed met een jong koppige blik, stoïcijnse staar strelend over
littekens die niet bestaan. Ergens diep in de pup zijn ogen smelt de blufdeken
weg van wimper tot hart, tegenstribbelend maar trouw aan het roedelgedrag.
Slechts een zachte grom van tussen de kiezen van de canine ontsnapt met een
stuiptrek, als een druppel van kwijl tussen de ontblote tanden van het druiprek.
Druip gerust want ook dat hoort bij het brandhaar, maar herstel je kin weer
richting de hemel en je borst naar voren. Menig generaal heeft door hangende
schouders de strijd verloren, reken niet op houvast pup.

En dan, huilen samen naar de maan jong bloed, volg mijn schorre kreet, en dans
zonder houvast.

Brand alles om je heen af en adem de as, zuiverheid van longen is niet meer dan
de herinnering van de alpha van toen het nog een pup was. Zijn afdrukjes in de
grond lijken wat zwaarder te worden, parels zijn zware bagage, rust ze als Atlas
op je schouder en vorm de sporen. Sporen die voor mijn zijn gevolgd, liggen nu
na mij, dus volg mij en verdwaal ertussenin. Ontspoor met smacht voor je pad, en
vind vervolgens je rust erin.

Pup

Huil naar de maan jong bloed,
Geef me je sterkste kreet,

dans zonder vast te houden,
en verdwaal in je leed.
Vind je rust en vervolgens
spreekt je blik de waarheid als het
de weide horizon kust.